The Jamie Baum Septet (US) tiltle: What Times Are These music: Jazz release date: april 05, 2024 label: Sunnyside promotion: Lydia Liebman Promotions info artist: Jamie Baum © Rootsville 2024

Het album volgt op de veelgeprezen Sunnyside-releases In This Life (2013) en Bridges (2018), waarop Baum de verbindingen onderzocht tussen Zuid-Aziatische qawwali, maqam uit het Nabije Oosten en Joodse heilige muzikale tradities, waarbij ze de toonladders en ritmes in haar levendige harmonische elementen verwerkte. en orkestrerende argot. Ook hier combineert Baum meerdere invloeden, waarbij ze de improvisatiesecties afstemt op de individualistische tonale persoonlijkheden van haar uniek geconfigureerde ensemble van virtuozen: zijzelf op fluit en altfluit; Jonathan Finlayson op trompet; Sam Sadigursky op altsaxofoon, klarinet en basklarinet; Chris Komer, Franse hoorn; Brad Shepik, gitaar; Luis Perdomo, piano en Fender Rhodes; Ricky Rodriguez op bas en elektrische bas; Jeff Hirshfield op drums; en, op drie selecties, Keita Ogawa op percussie. Zoals recensent Dan Bilawsky opmerkte over Bridges, creëert Baum opnieuw ‘een wereld waarin sonische en spirituele resonantie op een gelijk vlak rusten.’ met “een uitgesproken gevoel van doel dat de weg wijst.”

De titel, geïnspireerd op het gedicht ‘What Kinds of Times Are These’ van Adrienne Rich uit 1995, verwijst naar het surrealistische, chaotische milieu na de uitbraak van Covid-19 in het voorjaar van 2020, toen, zoals Baum het stelt, ‘één voor één de optredens vielen als dominostenen en alles werd stilgelegd.” Ze vervolgt: “Het was bijbels, net als de plagen. We gaan verder, en dan, boem, worden we op onze weg gestopt. Opgesloten met haar man in hun kleine appartement in Manhattan, reageerde Baum door ‘met zijn hoofd in het componeren te duiken’. Het eindresultaat is een magistrale, veelzijdige artistieke uitspraak die de existentiële duisternis en politieke onrust van de tijd in kwestie volledig adresseert, maar ook momenten van grote schoonheid, opwinding en opbeurende troost biedt. Al vroeg in het proces ontdekte Baum de website A Poet A Day van Bill Moyers. ‘Ik ben nooit een groot poëziemens geweest’, herinnert ze zich. “Maar elke dag plaatste Moyers een gedicht dat je kon lezen, een video kon bekijken waarin de dichter het voorlas, en hoe Moyers de dichter erover interviewde.” In de aantekeningen in het boekje schrijft ze: “De spreekwoordelijke ‘gloeilamp’ ging in mijn hoofd aan. Het leek mij het juiste moment en de juiste gelegenheid, aangezien ik voor een onbekende tijd thuis zou moeten blijven, om muziek te componeren met deze gedichten als songteksten voor vocalisten, iets wat ik nog nooit had gedaan.

Terwijl ze de site doorzocht, selecteerde Baum werken “waar iets me aansprak en ik dat gevoel muzikaal kon uiten; Ik liet elk gedicht dicteren wat ik zou doen, en wie ik het zou laten zingen en erop zou soloeren. Ik kende het thema, hoewel ik de volgorde niet kende: hier zijn we bij Covid en een uitdagend sociaal-politiek klimaat, en misschien is dit een tijd om na te denken over wat er aan de hand is. Elk gedicht/compositie drukt daar een aspect van uit, misschien in een progressie van ontdekking-geweten-bewustzijn-ontwaken.” Een kans in januari 2021 om drie weken alleen door te brengen in een “prachtige hutstudio in het bos met een vleugel” bij MacDowell in New Hampshire vergemakkelijkte het proces. Daar scoorde Baum de twee gedichten van Adrienne Rich die halverwege het recital verschijnen. Rich baseerde haar gedicht 'What Kinds of Times Are This' op een passage ('Wat voor tijden zijn het, wanneer/Een gesprek over bomen is bijna een misdaad/Omdat het stilte impliceert over zoveel verschrikkingen?') uit Bertolt Brechts boek ‘To Those Born Later’, geschreven in 1938 aan de vooravond van de nazi-agressie die de Tweede Wereldoorlog inluidde. Baum genereert apropos grimmigheid met onheilspellende pianopassages die Sara Serpa’s ingetogen, threnodische weergave van de vier strofen van het gedicht overbruggen en voorafschaduwen, en in meer openlijk dramatische afbeeldingen van verschrikkingen in oorlogstijd via een toenemend ensemble-achtergrond en de supergeladen gitaarsolo van Brad Shepik.

Serpa's etherische stem bezielt ook de openingszin van dichter Naomi Shihab Nye's hartverscheurende 'My Grandmother in the Stars' ('Het is mogelijk dat we elkaar niet meer op aarde zullen ontmoeten') over haar grootmoeder in Palestina, waarop Sadigursky een contextueel verhaal ontkurkt. perfecte altsax-solo. “Ik heb bijgedragen aan de zorg voor mijn moeder, wier dementie zo ver gevorderd is dat ik dit niet eens meer voor haar kan spelen”, zegt Baum. “Het was ongelooflijk pijnlijk, en dit stuk gaf me een uitlaatklep om die gevoelens te uiten.” Serpa zingt – net als Baum, een oud-student van het New England Conservatory die met de leider een sterke band deelt met pianist Ran Blake uit zijn studententijd – ook ‘I Am Wrestling with Despair’ van de tachtigjarige dichteres-romanschrijver Marge Piercy, een dystopische cri de coeur over de wreedheid van radicaalrechts tegenover armen en vrouwen, aangevuld met Finlaysons indringende variaties. “Toen ik deze nummers in 2020 uitkoos, had ik niet gedacht dat we zouden zijn waar we nu zijn, of dat dit project relevant zou zijn als ik eindelijk de opname uit zou brengen”, zegt Baum. “Maar helaas zijn deze gedichten actueler dan ooit.” Voor Rich’s ‘In Those Years’ concentreert ze zich op de beginpassage ‘mensen zullen zeggen: we zijn de betekenis van wij, van jou, uit het oog verloren. We merkten dat we gereduceerd waren tot ik.” De overdubde intro van Theo Bleckmann voegt meerdere nummers en ‘I’ toe op willekeurige plekken binnen een elektronisch web van collectief geluid. Bleckmann zingt vervolgens het volledige gedicht live in de studio over een aandringende vamp heen, en deconstrueert vervolgens nadrukkelijk de woorden zoals Baum het componeerde. Sam Sadigursky emuleert zijn frasering in een prachtig tempo solo

“Ik vroeg Theo ‘Doe iets’, ter inleiding op het stuk”, zegt Baum. “Er is altijd een lastig evenwicht tussen het vertellen van genoeg, maar niet te veel. Het is een beetje zenuwslopend, omdat je niet weet wat je gaat krijgen. Maar ik heb ontdekt dat creatieve mensen van hoog niveau met een vergelijkbare gevoeligheid je stuk beter zullen laten klinken dan je je had kunnen voorstellen, zelfs als het niet is wat je bedoelde. Je moet loslaten en aanwezig zijn in het moment van wat er ook gebeurt.
Baum paste ook het ‘doe iets’-principe toe toen hij KOKAYI vroeg om het ‘verdrietlied’ van Lucille Clifton uit te voeren. Ze kreeg meer dan waarop ze had gerekend toen hij reageerde met het schrijven van een in rap tempo geschreven inleiding die Cliftons lofzang aanvulde aan kinderen die het slachtoffer waren van oorlog en onderdrukking. Baum geeft commentaar met heldere, sprankelende variaties op sopraanfluit met effecten, een van haar drie solo's op het album.
“Ik span mijn improvisatiespieren meer in sommige van de kleinere groepen die ik onderhoud en in de bands van anderen”, legt ze uit. “In Septet+ probeer ik het geheel van de opname interessant te maken – en ik denk dat de opname meer interesse zal behouden als er variatie is, in plaats van dat ik overal de focus op heb. Ik hou ervan om verschillende energieën en persoonlijkheden te hebben, en de spanning die dit kan creëren zorgt er soms voor dat de muzikanten uit hun comfortzone worden gedwongen. Toen ik in 1999 met dit ensemble begon, werd de fluit veelal niet gewaardeerd als hoofdinstrument. Ik had een paar klassieke optredens gespeeld, waarbij ik niet altijd de hoofdstem of de enige melodiestem was, waar ik soms een innerlijke lijn- of basfunctie had. Ik hield van het contrapunt en het gevoel van meerdere melodieën die tegelijkertijd plaatsvonden. Ik heb altijd muziek willen schrijven die ik kon spelen, en vond het een leuk idee om altfluit toe te voegen, waarbij ik soms de trompet of klarinet erbovenop kon zetten en niet altijd de melodische rol op me moest nemen.”

Baum zet een opzwepende funkbeat op ‘An Old Story’ van de voormalige Amerikaanse dichter Tracy K. Smith, voorgedragen als gesproken woord door Finlayson (die halverwege een zwevende solo ontkurkt) en gezongen door Aubrey Johnson, die de uitdagende intervallen afhandelt met zwier. De grimmige openingsherinnering van de tekst aan de zelfvernietigingskracht van de homo sapiens wordt getemperd door de boodschap van vernieuwing die door het lied wordt voortgebracht.

Een verwant leidmotief van het worstelen met blauwe demonen door middel van muzikale expressie vormt ook de basis voor de behandeling van Piercy's 'To Be of Use', waarop Baum de gemeenschapstekst reciteert, en de drie instrumentale nummers, waaronder 'Dreams' en de begeleidende stukken 'In The Light of Day” en “In The Day of Light”, die de opname boeken. “Die twee ‘boekensteunen’ hebben verschillende elementen gemeen, maar zijn verschillend”, zet Baum. “Voor dit laatste stuk hoop ik – conceptueel en muzikaal – dat al deze verschillende dingen die tegelijkertijd plaatsvinden het idee van co-existentie kunnen overbrengen. Elk instrument heeft zijn eigen melodische lijn, zijn eigen stem. Soms komen ze allemaal samen en soms niet, soms bewegen ze zich in homofonie en soms in polyfonie – maar ze bestaan altijd naast elkaar en versterken de ander.”

tracks:

1. In The Light of Day, featuring: Keita Ogawa
2. To Be Of Use (poem by Marge Piercy), spoken word: Jamie Baum
3. An Old Story (poem by Tracy K. Smith), Featuring: Aubrey Johnson & Keita Ogawa
4. In Those Years (poem by Adrienne Rich), featuring: Theo Bleckmann
5. What Kind of Times Are These (poem by Adrienne Rich), featuring: Sara Serpa
6. Sorrow Song (poems by KOKAYI & Lucille Clifton), featuring: KOKAYI & Aubrey Johnson
7. My Grandmother In The Stars (for Edie Baum) featuring: Sara Serpa
8. I Am Wrestling With Despair (poem by Marge Piercy), featuring: Sara Serpa
9. Dreams (for Ron Wynne), featuring: Aubrey Johnson
10. In The Day of Light (featuring: Keita Ogawa)